Ben annemi özledim!
Bugün günlerden 31 OCak 2013
bundan on yıl önce, bir parça koptu! belki de tüm, yaşam, herşey, dünya koptu! tüm olan parçalara ayrıldı. savruldu, toz duman oldu... Olan ne ise, toparlamak için hiç birşey yapmadım. parça ya da bütün ne ise sorgulamadım. sessiz film gibi izledim herşeyi, anlam vermek ya da anlamdırmak, anlamaya çalışmak, üzülmek, sevinmek, şaşırmak, beklemek, düşünmek... Hiç biri değil. sadece bir kez canım çok yandı. Öyle yandı ki, bunla birlikte tüm hislerim sıfırlandı. Uzun yürüyüşler başladı, bıraksanız belki de Antalya'ya değin yürüyecek güçle gidebilirdim. Uzun ve sessiz yürüyüşler...
Bundan on yıl önce, yine bugünkü gibi deli gibi yağmur yağıyordu ve ben Anneciğimi kaybettim...
herşeye hazırlıklıydık. Bekliyorduk, daha doğrusu neyle karşılaşacağımızı bildiğimizi düşünüyorduk. Ancak olmadı beklediğimiz gibi olmadı... Üzülmek duygusunu bile algılamadım. Canım bir acıdı... Acı içimize çöktü! Kaldı!
Bundan on yıl önce bu acı, süreklidi... Herşeyi beraberinde getirdi...
Ben annemle birlikte belki de aile olmayı da kaybettim. Çünkü birlikte olmak duygusu, bir görev gibi devam ediyordu... herkes çok hassas şekilde, düzenli olarak görüşüyordu... Ancak eksik birşeyler vardı... Bunu konuşmadan sarıldık...
Alışıyorsun diyorlar ya; alışamıyorsun... Alışmak kelimesinin en ağır halidir alışamamak!
Gün geçtikçe anneme daha çok benziyorum... ne güzel bir haldir bu...
Ben annemi çok özledim...
bundan on yıl önce, bir parça koptu! belki de tüm, yaşam, herşey, dünya koptu! tüm olan parçalara ayrıldı. savruldu, toz duman oldu... Olan ne ise, toparlamak için hiç birşey yapmadım. parça ya da bütün ne ise sorgulamadım. sessiz film gibi izledim herşeyi, anlam vermek ya da anlamdırmak, anlamaya çalışmak, üzülmek, sevinmek, şaşırmak, beklemek, düşünmek... Hiç biri değil. sadece bir kez canım çok yandı. Öyle yandı ki, bunla birlikte tüm hislerim sıfırlandı. Uzun yürüyüşler başladı, bıraksanız belki de Antalya'ya değin yürüyecek güçle gidebilirdim. Uzun ve sessiz yürüyüşler...
herşeye hazırlıklıydık. Bekliyorduk, daha doğrusu neyle karşılaşacağımızı bildiğimizi düşünüyorduk. Ancak olmadı beklediğimiz gibi olmadı... Üzülmek duygusunu bile algılamadım. Canım bir acıdı... Acı içimize çöktü! Kaldı!
Bundan on yıl önce bu acı, süreklidi... Herşeyi beraberinde getirdi...
Ben annemle birlikte belki de aile olmayı da kaybettim. Çünkü birlikte olmak duygusu, bir görev gibi devam ediyordu... herkes çok hassas şekilde, düzenli olarak görüşüyordu... Ancak eksik birşeyler vardı... Bunu konuşmadan sarıldık...
Alışıyorsun diyorlar ya; alışamıyorsun... Alışmak kelimesinin en ağır halidir alışamamak!
Gün geçtikçe anneme daha çok benziyorum... ne güzel bir haldir bu...
Ben annemi çok özledim...
Yorumlar