Gnothi Seauton 🌻

  İnsanın kendi sessizliğinde yankılanan en çarpıcı cümlelerden biri şu olsa gerek: “Kimsenin ne düşündüğü umurumda değil.” Bu cümleyi ilk kez düşündüğümde, bir tür duyarsızlık gibi gelmişti. Oysa şimdi, bunun duyarsızlık değil; duyguların, beklentilerin ve kendinden ödün vererek yaşanan yılların arasından süzülüp gelen en sade özgürlük hali olduğunu anlıyorum. “İnsan, özgür doğar ama her yerde zincire vurulmuştur.” – Jean-Jacques Rousseau Zincir dediğimiz şey bazen bir bakış, bazen bir susuş, çoğu zaman da bir iç ses: “Bunu yaparsam ne derler?” O iç sesi susturmak yıllar alıyor. Hele ki kendinden önce başkalarını düşünen, sevilmeye yatırım yapan bir kalbin varsa… Ama sonra bir sabah uyanıyorsun. Aynaya bakarken artık kendine başka bir gözle bakıyorsun. “Ben buradayım.” diyorsun. Başkasının gözündeki yansımana değil, kendi içindeki berraklığa tutunuyorsun. İşte o an, yıllarca örülen kabuğun çatladığı an. “Başkalarının senin hakkında ne düşündüğü, aslında onların problem...

     Hayat, çoğu zaman sessizce seslenir bize. Yoğunluğun, beklentilerin, görünür olma çabasının arasında duyamayız onu. Ama bazen bir an gelir; içimizde bir şey kırılır, dökülür ve tam da o anda, yepyeni bir şey başlar: gerçek benliğe dönüş. Ben artık şunu çok net görüyorum: Mucizeleri görmek için dışarıdan bir işaret aramaya gerek yok. Onlar zaten her yerde. Ama görmeye başlamak için içimizde bir şeyi bırakmamız gerekiyor. Onay ihtiyacını. Başkalarının Onayıyla Yaşamak: Görünmeyen Zincirler Toplum, aile, arkadaşlar, hatta hiç tanımadığımız insanlar… Hep bir beklenti içinde. Biz de fark etmeden, onların takdirini alabilmek için şekilden şekle giriyoruz. Daha iyisi, daha düzgünü, daha uygun olanı olmaya çalışıyoruz. Ama sonunda ne oluyor? Yoruluyoruz. Kendimiz olmaktan uzaklaşıyoruz. Ve daha da önemlisi, yaşamın bize sunduğu mucizeleri göremez hale geliyoruz. Carl Jung bu durumu şöyle özetliyor: “Başkalarıyla uyum içinde yaşamak için kendimizle olan uyumu feda etmeyin.” M...