"Senin adın Boncuk, senin adın da???.... Dut olsun!!"
Nereli olduğumu sorduklarında; Çanakkale derim. Canım annemin memleketi ve çünkü ben burada büyüdüm . Havasını sevdiğim, denizine aşk olduğum, anılarımla dolu.... Sessiz, iddası kendi özünde gizli, her daim keşfe hazır....
Sade...
21 Haziran sakin bir gün, geç kaldım galiba; deniz otobüsünü kaçırmak üzereyim. Fazla bir eşya almıyorum yanıma, hemen acele ile bir taksiye biniyorum ve Yenikapı iskelesindeyim. Şükür ki zamanında gelmişim. Terminal oldukça kalabalık görünüyor. Dikkat ediyorum etrafda şirin şeker bebekler var. Anlaşılan herkes ailecek tatil için yollarda bugün. Havaların bu kadar sıcak olması nedeniyle bu küçük kaçışın iyi geleceğini düşünüyorum. Şanslı olduğumu hissederek istediğim zaman böyle kaçabileceğim şehre yakın bir yer olması keyiflendiyor beni. Yolculuk tahmin ettiğimden daha kısa sürüyor. Bu arada yeni bir kitap okumaya başladım. Kitap o kadar akıcı ilerliyor ki, bir an önce bitirme çabasındayım. Bu nedenle iki saatin nasıl geçtiğini anlamıyorum bile...
Hava tam beklediğim gibi, çok güzel. Çanakkale'ye vardığımda saat 19,30 civarıydı. Ne güzel ki akşam yemeğine yetişiyorum.
Öğrendim ki bu akşam için gelin kınası yapılacakmış. Tahmin ederim ki davul da çalınacaktır. ( çok severim ) Uzun süredir isteyip de raslayamadığım bir eğlence olacak gibi... Bizim oralarda yaz mevsiminde düğünlerin geneli açık havada yapılır ( yani sokakta) bu da onlardan bir tanesi...
Horozlar ötmeye başladı. Biri susuyor, diğeri başlıyor. Dünkü yorucu yolucuğa rağmen kendimi yorgun hissetmeden uyanıyorum. Denizimi kucaklamak üzere hazırız ve en güzel koya doğru yola çıkıyoruz. Hava rüzgarlı ve tahmin ediyorum deniz dalgalı olacaktır.
Kumsalda güneşin yakıcı ışıkları ve dalga sesleri içinde arkadaşlarımla sohbet ederken, şirin şeker, yanakları güneşten pembe pembe olmuş, altı yaşlarında bir erkek çocuk yanımıza geliyor. Yabancılık çekmeden bizimle konuşmaya başlıyor. Adı "Kutay"! Bizim adımızı soruyor. Arkadaşım ben Nihal diyor. Gözlerini kısarak;"hımmm, adın zormuş aklımda tutamam ki, diyor . Ben adımı söylüyorum. Adımı söylediğimdeki yüz hali görülmeye değer. Şeker şey(!) öyle bir hal içinde gülüyor ki, adım çok komik gelmiş meğer.Onun bu sevimli hali ve doğallığı ile arkadaşımız oluyor.
İstersen senle bir oyun oynayalım diyoruz. İsimlerimizi madem aklında tutamayacaksın, bu yüzden bize lakap takabilirsin. Mesela senin sevdiğin birşey olabilir. O minik elleri top top olmuş halde, beni gösteriyor. Buldum senin için isim buldum diyor. Sana Boncuk diyeceğim... Ona baktığımda ; elmacık kemiklerinin üzerine sanki kalemle özenle çizilmiş noktalar gibi çilleri gözüme çarpıyor. Bana neden Boncuk adını verdiğini soruyorum. Köpeğimin adı diyor... Sonra Nihal'e dönüyor; sana da en sevdiğim meyve adını vereceğim. Nedir o diyoruz. Bir an yüzü ekşiyor ve suskunlaşıyor. Anlaşılan söylemek istediği meyve adını unuttu. O minik elleri başında, düşüncelerini kontrol altına alması ile benzersiz bir halde bizi keyiflendiriyor. Yaaaa(!) unuttum ama bulucam diyerek, düşünmeye devam ediyor. Nihal ve ben yardım etmek için bir kaç meyve adı söylüyoruz. Ama söylediğimiz hiç bir meyve adı, onun düşündüğü meyve değil. En iyisi bize bu meyveyi tarifli etmelisin diyorum.
Beyaz ve yeşil renk gibi, yumuşak, üzerinde küçük siyah renkte çekirdekleri var. Ne olabilir acaba derken, Nihal; Kivi değil mi diyor? Kutay' da o an sanki doğru bulduk gibi bakarak; "Evet evet! Dut diyor! "
O günün en keyifli anlarıydı bu tanışma faslı ve kendiliğinden ilerleyen sohbet....
Dut, Boncuk ve Kutay....
Öğreniyoruz ki Kutay bizim çocukluktan tanıdığımız arkadaşımızın oğluymuş...
Bu sayede akşam yemeğinde sohbetmizin konusu belli oluyor. Çevremizde lakıpları olan kişiler...
Yemekte öğrendiklerim beni hayrete düşürüyor. Öğrendiğim bu lakapların hepsinin bir hikayesi var.
Örnek; kapı kıranlar, çaya indim, Gor gor Ahmet, Manzara Halil, Ciğersiz Ahmet...
Kimlerdesin; çaya indimlerden...Burada kaldığım sürede gözlemlediğim; şehir hayatında yaşadığımız rutin stres nedenlerinin hiç birinin burada olmadığı... Öncelikle buradaki kişiler, sadece işlerine odaklanmış durumdalar, yan etkiler, gel gitler hiç etkilemiyor kendilerini... Borsa düşmüş, çıkmış umurlarında değil! Sabah işlerine gidiyorlar... Bizler ise şehir hayatında özellikle yaptığımız işle alakalı olarak herşeyi anlık yaşıyıp, maalesef etkileniyoruz. Tabiki bazı şeylerden etkilenmemiz bir ölçüde gerekli ama ertesi günü tam tersi olabilecek, farklı açıklamalar ile daha başka anlamsız olacak nedensiz iş stresleri yaşamıyor muyuz? İşin aslı garip bir durum bu....
Yorumlar