PÜFFF

hafta bitiyor ama ben bu haftaya pek iyi başlamadım. Hele birşey var ki işle alakalı, beynim hala zonkluyor düşününce...

beynimin sağ lobuna atsam olmuyor, sol lobuna atsam gene olmuyor...yer etmiş bir kere, dönüp dolaşıp tekrarlıyor kendini...

çalıştığım kurum, çalışanlarına mail yoluyla bir anket hazırlıyor, ki bu anket, diğer anketlere benzemiyor, çok çok önemli! Ancak ilk mail bana ulaşmıyor o ara bir sorun var işte. Sonra ikinci mail gönderiliyor, "anketi cevaplayın" diyor. O gün de çok yoğunum kafamı kaşıyacak vaktim yok! Gerçekten de öyle, tüm hafta iş çıkış saatlerim üç saat rötar yaptı. Tabi ben son gönderilen maili de dikkatten kaçırıp anketi cevaplamıyorum.

Ne oluyorsa bugün oluyor... Bölge toplantısındayım, performans toplantısı, hedefler derken bu anketten bahsediliyor ve bu anketi cevaplamayan bir tek ben varmışım. Bunu nasıl öğreniyorum; toplantıda koca ekranda sadece benim adım var. Bölge müdürüm; Fethiye burada mı diyor? Ben vücudum orada olmaksızın bir görüntü ile sadece kolum varmış gibi elimi kaldırıyorum. Sanki benim varlığım kolumdan ibaret o an, suratım yok, kafam yok! Sesim bile çıkmıyor, görünen sadece kol ve havada duran o kola bağlı bir el!....

Bu durumda nasıl bir açıklama yapılır bilemiyorum. Savunsam bir türlü savunmasam bir türlü, adım yazılmış koca ekrana bir kere... İşin entresan yanı da adımın tüm kurum içerisinde tek olması! Başka Fethiye yok! Gel de unuttur kendini, ya da lafı açıldığında "o ben değilim" deyip kapat konuyu... ancak öyle değil işte...

Haydi toplantıdan hemen çıkıyorum, rahatlıycam diyerek doğru spora...

Biraz yüzmek istiyorum, ancak bone yok, gözlük yok!.

Neyse görevli kişiden ödünç bir bone ve gözlük alıyorum; mayonuz yoksa giremezsiniz diyor?

İşte bu da günün kapanış konuşması oluyor; mesela bone var gözlük var ancak ben de mayo olmayacağı düşüncesi...!... püfffff....